Bluegrass ...het blijft voor velen nog steeds een apart eendje in de country / americana bijt.  Het creëert nog steeds een beeld van boerenpummels en geitenwollensokken fans die ondermeer met de film "O Brother Where Art Thou" in 2000 opnieuw in de belangstelling geraakten. Een weliswaar vertekend beeld dat met de albums en concerten van bands als the Pine Box Boys, The Cowlicks, The Moonshine Playboys een moderner en hipper jasje aangemeten krijgt.

Maar ook de traditionele bluegrass met als voornaamste kenmerken de aanwezigheid van sublieme harmonyvocals en het kruim van de beste multi - instrumentalisten blijft het nog steeds doen. De Midwestern band Cedar Hill heeft op dat gebied een uitstekende reputatie opgebouwd, de nominaties voor SPBGMA Awards vliegen hen al een poosje rond de oren en dan zie je dat er tussen het sportgebeuren en het muziekwereldje weinig verschil is.

Een lukratieve transfer van het Hay Holler label naar het gereputeerde Blue Circle Records ( Miss Dixie & Tom T. Hall) was dan ook het logische gevolg en "Poverty Row" is dan ook het eerste resultaat van die nieuwe samenwerking. Blijkbaar werden er moeite noch kosten gespaard want ondermeer Ferrel Stowe / Reso guitar, Bobby Minner / guitar, banjo, mandolin, Molly Cherryholmes / harmony fiddle en Vince Gill (!) werden bereid gevonden om Cedar Hill ( Frank Ray - mandolin & harmony vocals, Lisa Ray - fiddle, Rob Collins - upright bass & lead vocals, Joe Wieneman - guitar & harmony vocals, Kenny Cantrell  - banjo) meer dan één handje toe te steken. Een album dat van start gaat met "I Remember the Blues" ..het voorspelt meestal niet veel goeds maar de band schiet als een raket uit de geitenwollensloefjes, schoffelt meteen iedereen onderuit en houdt met Johnny Bond's "Love Gone Cold", de instrumentals "Whiskers in the Sink" en "Soldier's Joy",  "Call Me Gone", "Wasting My Time" een verschroeiend tempo aan dat iedereen die het ook maar in zijn hoofd haalt om bluegrass als oude mannen en vrouwen bezigheid te beschouwen meteen voor schut zet. Voornamelijk zelfgepende songs die net als de eigen jeugdspelers in het voetbal pas renderen als je hen veelvuldig en uitgebreid de kans geeft ....Het coveren van titeltrack "Poverty Row", "Big Blue Roses" en "It's Only the wind" beschouwen wij als een beau geste aan hun broodheer en dame Miss Dixie & Tom T. Hall die wellicht breed glimlachend de royalties op zak steken. Net als gladjanus Vince Gill , gelukkig opnieuw op het juiste country / americana spoor, die samen met  Lisa Ray van "Broken Angels" (D. Haverstick & F. Ray) een klein meesterwerkje maakt.

Slotsom : "This project is proof you can turn poverty into perfection "  Rhonda Vincent  en (SWA)